از احمد بن سالم، از محمّد بن یحیی بن ضریس، از محمّد بن جعفر، از نصر بن مزاحم و ابن ابی حماد، از ابی داوود از عبدالله بن شریک از ابی جعفر (علیه السّلام) که فرمود : ابوبکر و عمر و زبیر و عبدالرحمن بن عوف به درگاه حضرت محمّد رسول الله (ص) نزدیک شدند و نشستند . پس حضرت محمّد رسول الله (ص) بر آنها وارد شد، کنارشان نشست . دمپایی اش گُسیخته شد و آن را [برای ترمیم] به حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) داد؛ سپس فرمود : همانا از سمت راست خداوند عزّ و جلّ [یا از سمت راست عرش الهی] قومی از ما برخاستند [قیام خواهند نمود] که بر منابری از نور هستند . صورت هایشان نورانی است و لباس هایشان نورانی است . صورتهایشان بر چشم ناظرین دیگر پرده می اندازد .

ابوبکر پُرسید : یا رسول الله (ص)، آنها کیستند ؟

حضرت محمّد رسول الله (ص) سکوت فرمود و برای بار دوّم و سوّم و چهارم، عمر و زبیر و عبدالرحمن بن عوف پرسیدند : یا رسول الله (ص)، آنها کیستند ؟

حضرت محمّد رسول الله (ص) همچنان سکوت نمودند .

حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) پرسید : یا رسول الله (ص)، آنها کیستند ؟

حضرت محمّد رسول الله (ص) فرمود : آنها قومی هستند که به واسطه ی «روح الله» به یکدیگر محّبت می ورزند [دل هایشان به هم نزدیک می شود]، در حالی که هیچ نسب یا اموال مُشترکی ندارند، آنها شیعه ی تو هستند و تو امامشان هستی یا علی ! [بحارالانوار، علاّمه مجلسی، ج 65، ص 139]

این روایت عمدتاً به دو شکل نزد عُلما، تفسیر و توضیح داده شده است :

- بعضی از عُلما، «روح الله» را «اسم عام» می دانند و این کلمه را تعبیر به رحمت الهی و یا «تأیید ویژه الهی» کرده اند و آن را مایه اتحادِ قلوب مؤمنین دانسته اند، همان طور که در آیه 22 سوره مجادله نیز این نکته یاد شده است .

- عدّه ای دیگر از علما، «روح الله» را «اسم خاصّ» دانسته اند و این حدیث را یک خبر غیبی تلقی کرده اند، که به احتمال زیاد، مصداق آن حضرت امام خمینی (قدّس سره) و انقلاب اسلامی مردم ایران می دانند .

منیژه شهرابی