«الکساندر سِر گِیویچ پوشکین»، شاعر و نویسنده ی روسی، در 6 ژوئن (17 خرداد ماه) سال 1799، در شهر «مسکو» (روسیه) به دنیا آمد و در 10 فوریه (22 بهمن ماه) سال 1837 در «سن پترزبورگ» (روسیه) از دنیا رفت .

«پوشکین»، بنیان گذار «ادبیات مُدرن روسی» بود و به سبک «رومانتیسیسم» شعر می گفت .

پدر «الکساندر» از خانواده های اصیل «روسی» بود، و مادرش نوه ی یک برده ی «اتیوپیایی»، و پسر خوانده ی «تزار پتر کبیر» بود که بعدها به مقام های بالایی دست یافته بود .

«الکساندر پوشکین»، اوّلین اشعار خود را در پانزده سالگی منتشر کرد . بعد از اتمام مدرسه، به خاطر سخنرانی های انتقادی اش در حمایت از اصلاحات اجتماعی، مجبور به ترک پایتخت شد، و به سمت «مولداوی» رفت .

«پوشکین»، در سال 1823، به «اُدسا» آمد و باز آنجا با حکومت درگیر شده، و مجبور به تبعید شد، با این وجود، او اجازه ی ملاقات با «تزار نیکولاس یکم» را یافت .

«پوشکین» در سال 1831 با «نیکولای گوگول» ملاقات کرد و تحت تأثیر داستان های کمدی اش قرار گرفت .

آثار

- روسلان و لودمیلا، سال 1820

- زندانی قفقاز، سال 1821

- فواره ی باغچه سرای، سال 1823

- کولی ها، سال 1824

- پولتاوا، سال 1829

- سوار برنجی (سوار بُرنزی)، سال 1833

- دوبروفسکی، سال 1841

- گاوریلیادا، سال 1821

- بوریس گودونوف، سال 1825

- داستان مرغ طلایی، سال 1834

- تاریخچه ی شورش پوکاچف، سال 1834

- دختر سروان، سال 1836

- شوالیه خسیس، سال 1830

- داستان ماهیگیر و ماهیک

- جشن بین طاعون

- تابوت ساز

- غلام پست

- ضربه آتشین

- دام سیاه

- بی بی پیک

- مسخره و زندگی

- دختران سیاه

شعری از اشعار پوشکین

«مرگ مالوف»

پشت سرگذاشته ام پل های تمنا را

و بی رغبتم بر آرزوهای گذشته

همراهی ندارم جزء رنج هایی که

میراث بیهودگی درون من اند،

و دیهیمی که گل های شادابش

بی رحم در تازش بوران های سرنوشت شوم فسرد

اینک روز می سپارم غمناک و تنها

و چشم دوخته ام بر راهی که مرگ مرکب می راند

و باز می جویم نقشم را

در تنها برگ لرزان و دیرنده بر شاخسار لخت

که گوش سپرده است به زوزة زمستانی بورانی سیاه

و زخمیش در پیکر است

از سوز تاز آخر پاییز

تهیه و تنظیم ... منیژه شهرابی