بسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

«إِنَّ الَّذِینَ جَاءُو بِالافْکِ عُصبَةٌ مِّنکمْ لاتحْسبُوهُ شرًّا لَّکُم بَلْ هُوَ خَیرٌ لَّکمْ لِکلّ‏ِ امْرِىٍ مِّنهُم مَّا اکْتَسب مِنَ الاثْمِ وَ الَّذِى تَوَلى کِبرَهُ مِنهُمْ لَهُ عَذَابٌ عَظِیمٌ»

«همانا آن گروه منافقان که به شما مسلمین بهتان بستند، مى ‏پندارید ضررى به آبروى شما مى ‏رسد، بلکه خیر و ثواب نیز خواهید یافت و هر یک از آنها به عقاب اعمال خود خواهند رسید و آن کس از منافقان که رأس و منشا این بهتان بزرگ گشت، هم او به عذابى سخت معذب خواهد شد .»

«لَّوْ لا إِذْ سمِعْتُمُوهُ ظنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِنَت بِأَنفُسِهِمْ خَیراً وَ قَالُوا هَذَا إِفْکٌ مُّبِینٌ»

«آیا سزاوار این نبود که شما مؤمنان زن و مردتان چون از منافقان چنین بهتان و دروغ ها شنیدید، حُسن ظنتان درباره یکدیگر بیشتر شده و گویید این دروغى است آشکار ؟ !»

قرآن کریم / سوره نور / آیات 11 و 12

در ماه محرّم الحرام سال 15 یا 16 هجری قمری، «اُم المؤمنین» «ماریه قبطیه»، رحلت نمود (1) .

«ماریه» دختر «شمعون قبطی» بود که همراه با خواهرش «شیرین» و یک خواجه که برادر «ماریه» به نام «ماپور» بود و هزار مثقال طلا و بیست جامه حریر و دراز گوشی به نام «یعفور» و قاطری به نام «دلدل»، در سال هفتم از سوی پادشاه «اسکندریه» به رسم هدیه خدمت حضرت محمّد رسول الله (ص) فرستاده شد .

حضرت محمّد رسول الله (ص)، «ماریه» را به همسری خود برگزید، و در محله «عالیه» که آن را «مشربه ام ابراهیم» می گویند، منزل برای وی تهیه کرد و خداوند جناب ابراهیم (ع) را از این بانو به آن حضرت عنایت فرمود .

حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) به خاطر ولادت حضرت ابراهیم (ع) بسیار اظهار سرور می فرمود و به آنان خدمت می نمود، و بدین جهت «عایشه» از حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) بسیارناراحت و ملول بود(2) .

از «عایشه» نقل شده که گفت : «من به ماریه حسد می بُردم، چون زنی بسیار زیبا بود .»

سرانجام این حسادت باعث شد که تهمتی به جناب «ماریه» زد و در قرآن کریم، سوره نور، آیاتی در تقبیح این کار «عایشه» نازل شد، که در تفاسیر شیعه و سنی به تفضیل توضیح داده شده است . جناب «ماریه» بعد از حضرت محمّد رسول الله (ص) در «مدینه طیبه» رحلت فرمود (3) .

 پی نوشت

1- ریاحین الشریعه، ج2، ص 342 / البدایه و النهایه، ج 5، ص 326

2- شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج9، ص195

3- ریاحین الشریعه، ج2، ص 342 / الطبقات الکبری، ج8، ص 213 / الاصابة، ص311

با ویرایش ... منیژه شهرابی