شعری از امیرخسرو دهلوی

از دیوان مثنوی مطلع الانوار

صبح دمی رفت مسیحا به دشت

                   سبز? صحرا به دَمَش زنده گشت

بی خِردی در رُخ آن گنج راز

                   کرد به دُشنام زبان را دراز

هرچه که گفت او سخن ناصواب

                   زین طرفش بود به رحمت جواب

او به خصومت، همه نفرین فزود

                   وین به لطافت، همه تحسین نمود

گرچه زد او خنجر پهلو گرای

                   بود ز عیسی، نَفَس جان فزای

گفت رفیقی که نگونیت چیست ؟

                   پیش زبون گیر، زبونیت چیست ؟

گفت مسیح از دَم روح اللّهی

                   کاِی زِ دَمم، جان تو بی آگهی

هر کس از آن سکّه که در کان اوست

                   آن به در آرد که به دکّان اوست

او خُم سرکه ست کجا می دهد

                   وآنکه نبات است، بَدَل کِی دهد ؟

من نشوم چون ز وی افروخته

                   او شود از من اَدب آموخته

من که زِ دَم مایه دِه جان شدم

                   این صفتم داد خدا، زآن شدم

خلقِ نکو، بادِ مسیحا بُوَد

                   پاسخ بد، مرگ مفاجا* بُوَد

خسرو اگر خوش دَمی از همرهان

                   رو که تویی عیسیِ آخِر زمان

* مفاجا = ناگاه، ناگهان