غزلی لبالب از احساس و شور،

از : ملا محسن فیض کاشانی

دل و دین و عقل و هوشم، همه را بر آب دادی

ز کدام باده ساقی، به منِ خراب دادی

چه دل و چه دین و ایمان، همه گشت رخنه رخنه

مژه‌ های شوخ خود را، چو به غمزه آب دادی

دل عالمی ز جا شد، چو نقاب بر گشودی

دو جهان به هم برآمد، چو به زلف تاب دادی

درِ خرمی گشودی، چو جمال خود نمودی

ره درد و غم ببستی، چو شراب ناب دادی

زِ دو چشمِ نیم مستت، می ناب عاشقان را

ز لب و جوی جَبینَ ت، شکر و گلاب دادی

همه کس نصیب خود را، بَرَد از ذکات حُسنت

به من فقیر و مسکین، غم بی ‌حساب دادی

همه سرخوش از وصالت، من و حسرت و خیالت

همه را شراب دادی و مرا سراب دادی !

زِ لبِ شکر فروشت، دلِ «فیض» خواست کامی

نه اجابتی نمودی، نه مرا جواب دادی