بسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

«وَ لَنَبْلُوَنَّکُم بِشىْ‏ءٍ مِّنَ الخَْوْفِ وَ الْجُوع وَ نَقْصٍ مِّنَ الأَمْوَلِ وَ الأَنفُسِ وَ الثَّمَرَتِ وَ بَشرِ الصبرِینَ»

«ما بطورحتم و بدون استثناء همگى شما را یا با خوف و یا گرسنگى و یا نقص اموال و جانها و آفت مزارع مى‏آزمائیم و تواى پیامبر صابران را بشارت ده .»

«الَّذِینَ إِذَا أَصبَتْهُم مُّصِیبَةٌ قَالُوا إِنَّا للَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ رَجِعُونَ»

«یعنى آنهائى را که وقتى مصیبتى به ایشان مى ‏رسد، میگویند : (انا لله و انا الیه راجعون) ما مُلک خدائیم و به سوى او باز خواهیم گشت .»

«أُولَئک عَلَیهِمْ صلَوَتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَ رَحْمَةٌ وَ أُولَئک هُمُ الْمُهْتَدُونَ»

«اینان مشمول صلواتى از پروردگارشان هستند وایشان تنها ایشان راه یافته‏ گانند .»

قرآن کریم / سوره بقره / آیات 155 الی 157

کاروان می آید از شهر دمشق

بر سرِ خاک شه سلطان عشق

کاروان با خود رُباب آورده است

بهر اصغر، شیر و آب آورده است

کاروان آمد، ولی اکبر نداشت

اُم لیلا، شبه پیغمبر نداشت

در میان کاروان، شاهی نبود

بر بنی هاشم دگر، ماهی نبود

پس از آنکه مردم ناآگاه «شام»، تحت تأثیر سخنرانی های حضرت زینب کبری (س) و حضرت امام سجّاد (ع)، بر آنچه بر آنها گذشت، آگاه شدند، «یزید» ملعون را تحت فشار افکار عمومی قرار دادند و «یزید»، جهت جلوگیری از رسوائی بیشتر، از کُشتن حضرت امام سجّاد (ع) خودداری کرد و پیراهن کُهنه حضرت اباعبدالله الحسین (ع) را با مقداری وجه نقد، بازپس داد (1) و اجازه داد که اُسرای اهل بیت (ع) در «شام» برای شهدایشان عزاداری بکنند .

امّا پس از مدّتی که اُسرای اهل بیت (ع)، مدتی در «شام» مقیم بودند، فشارهای افکارِ عمومی می رفت که به یک انقلابِ بزرگ و قیام علیه «یزید ملعون» منجر بشود، بنابراین «یزید ملعون» از این مسئله بیمناک شده و از فردِ امینی به نام «نعمان بن بشیر» که قبلاً والی «کوفه» خواست تا فردی امین معرفی بکند تا همراهِ اُسرای اهل بیت (ع)، راهی «مدینه النبی (ص) بکند .

راوی می گوید : هنگامی که اهل و عیالِ امام حسین (ع) از «شام» برگشتند و به «عراق» رسیدند، از راهنمای کاروان خواستند که آنها را از «کربلا» (آن دشتِ بلا) عبور دهد، تا ایشان قبر حضرت سیدالشهداء (ع) را زیارت بکنند . آنها چند روزی در «کربلا» بماندند و به عزاداری شهدای کربلا پرداختند (2) .

آنچه از تاریخ گویا، برگشت اُسرای کاروان حسینی از «شام»، روز بیستم صفر سال 61 ه. ق. بوده، یعنی روز «اربعین حسینی (ع) و بعد از آن راهی «مدینه النبی (ص)» شدند ...

آه از سفری که حضرت زینب کبری (س) با برادران و برادرزاده ها و دیگران رفت و بدونِ آنها با دلی غمگین و شکسته برگشت !!!

پی نوشت

1- ابومخنف، اوّلین مقتل سالار شهیدان، ترجمه سید علی محمّد موسوی جزایری، انتشارات بنی الزهراء، چاپ اوّل، سال 1380، ص 408

2- - ابومخنف، اوّلین مقتل سالار شهیدان، ترجمه سید علی محمّد موسوی جزایری، انتشارات بنی الزهراء، چاپ اوّل، سال 1380، ص 411

منیژه شهرابی