زیارت کربلای معلا

شعری از : منیژه شهرابی

تاریخ 31/ شهریورماه / 1361

آرمان مقدّس

اینجا شیرمردی خفته است

مردی که راز اسلام را

          با خون خود گفته است

مردی که اسلام را زنده کرد

چگونه زیستن را آموخت

شهادت را آموخت

چراغ علم و معرفت را

          در دل ها افروخت

خود شمعی شد و

                   تا سحر روشنایی داد

عاقبت پروانه سان

                   بال و پر زد و سوخت

مردی که تشیع سرخ را آفرید

چون شهابی

          در آسمان تیره و تار درخشید

غروب نکرد هرگز خورشید او

غروب برای او طلوع دگر

و طلوع او برای من

                   شروع دگر ...

کجاست اینجا ...

          کربلای معلا ...

ای کاش می یافتمش

تا در تربتش کلبه ای نو می ساختم

تا از طلوع خورشیدش

          جان تازه می یافتم

خود را در آن

          عاشقانه می باختم

تا در رودخانه ای که از کوه صبرش

                   سرچشمه می گیرد

شنا می کردم

غرق می شدم

خود را به آب و آتش می زدم

جان را بهرجانان فدا می کردم

چونان پرنده ای سبکبال

بهر وصالش پرواز می کردم

در گهوار? عشق و امید

تولدی نو

          آغاز می کردم

کجاست این وادی ایمن

تا پابرهنه،

          تشنه و گرسنه

سر به بیابانش بزنم

کوه طور را ببینم !

در دل تاریکی های شب

چشم بدوزم به قتلگاهش

تا از پیوند خاک و خون

تاج مرصّع نور را ببینم

منیژه شهرابی