غزلی از : مصلح الدین سعدی شیرازی

شبِ عاشقانِ بی دل، چه شبی دراز باشد

                   تو بیا، کز اوّل شب، درِ صبح باز باشد

عجب است اگر توانم که سفر کنم زِ دستت

                   به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد ؟

زِ محبّتت نخواهم که نظر کنم به رویت

                   که مُحِبّ صادق آن است که پاکباز باشد

به کرشمه عنایت، نظری به سوی ما کن

                   که دعای دردمندان زِ سرِ نیاز باشد

سخنی که نیست طاقت که زِ خویشتن بپوشم

                   به کدام دوست گویم که محلّ راز باشد ؟

چه نماز باشد آن را که تو در خیال باشی ؟

                   تو صنم نمی گذاری که مرا نماز باشد

نه چنین حساب کردم، چو تو دوست می گرفتم

                   که ثنا و حمد گوییم و جفا و ناز باشد

دگرش چو باز بینی، غم دل مگوی سعدی !

                   که شبِ وصال کوتاه وُ، سخن دراز باشد