شعری از : منیژه شهرابی

این شعر را یک روز بعد از فوت پدر عزیزم، مسیّب شهرابی، سروده ام .

تاریخ 20/ خرداد ماه / 1362

دلِ تنگ

دلم تنگ است

          بَر پدر جانم

امیدِ شب تارم و

                   نورِ ایمانم

در دل این شب های تار

دگر نیست دستِ نوازشگرِ پدر

                   بَر سَر «یتیمانم»

یادی آمده

                   زِ اندوه و سوگِ مرگت

دگر بار یادت،

                   زد آتش به جانم

شب ظلمت است و تاریکی

                   و من، تنهای تنها در بیابانم

نَه کوه طور را نشانی ست

                   نَه امیدی به نورِ جانِ جانانم