در روز اوّل ماه ربیع الثانی سال 65 ه. ق.، «سلیمان بن صرد خزاعی» با گروهی از «توّابین» که نام شانزده هزار نفر آنان در دفتر «سلیمان بن صرد» ثبت شده بود، برای خونخواهی حضرت اباعبدالله الحسین (ع) قیام کردند (1) .

این گروه، در روز دوّم ربیع الثانی، از «نخیله کوفه» برای جنگ با «ابن زیاد ملعون» حرکت کردند . در شبِ جمعه 5 ربیع الثانی از «کوفه» خارج شدند و روز بعد کنار قبر حضرت اباعبدالله الحسین (ع) رفتند . یک یا سه شبانه روز در «کربلا» ماند و گریستند و استغفار نمودند و ضجّه و ناله کردند، به طوری که مثل آن روز و به آن اندازه صدای ضجّه در آن وادی شنیده نشده بود .

هنگام وداع کنار قبر حضرت اباعبدالله الحسین تشنه لب (ع)، مانند ازدحام کنار «کعبه»، شلوغ بود . هر کَس با حالتی شعر می خواند و ناله می کرد و با آن حضرت وداع می کرد و خود را برای جنگ با «ابن زیاد» آماده می نمود (2) .

«سلیمان بن صرد خزاعی»، از قبیله «خزاعه*» از شیعیان حضرت امیرالمؤمنین امام علی (ع) و حضرت امام حسن مجتبی (ع) و حضرت اباعبدالله الحسین تشنه لب (ع) بود و در جمیع جنگ ها در رکاب حضرت امیرالمؤمنین امام علی (ع) حضور داشت .

«گروه توّابین»، آخرالامر با لشگر «ابن زیاد» روبرو شدند و بعد از کُشتن عدّه زیادی از آنان و مبارزات و جان فشانی های فراوان، سرانجام «سلیمان بن سرد» در سن 93 سالگی در «عین الورد» به شهادت رسید (3) .

از اصحاب «سلیمان بن صرد» هم فقط 27 نفر، درحالی که مجروح، خسته و تشنه بودند، جان سالم به در بُردند و بقیه همه به شهادت رسیدند (4) .

«حصین بن نمیر ملعون» که در کربلا، دل های اهل بیت (ع) را سوزاند و جنایت ها و فجایعی را موجب شد، در «عین الورد»، به دست «ابراهیم بن مالک اَشتر» کُشته شد و به جهنّم واصل گردید (5) .

* «خزاعه»، از بزرگترین قبایل «عراق» است که قرن ها، دارای جایگاهی ممتاز در بین قبایل عرب بود . اصل این قبیله از سرزمین «یمن» بود که در پی واقعه «سیل عرم» در «یمن» و ویرانی «سدّ مآرب»، مردم جنوب حجاز، ناچار به سوی شمال رهسپار شدند . مردم قبیله «خزاعه» پیش از فتح «مکّه معظمه»، مسلمان شدند و بسیاری از آنها، در جنگ های حضرت محمّد رسول الله (ص) بر علیه کُفار جنگیدند . برخی از دلاوران قبیله «خزاعه» از فرمانده هان سپاه حضرت امیرالمؤمنین امام علی (ع) نیز بودند، مانند «بدیل بن ورقاء خزاعی» که در جنگ صفیّن، فرمانده پیاده نظام سپاه حضرت امیرالمؤمنین امام علی (ع) بود .

پی نوشت

1- مستدرک سفینه البحار، ج 4، ص 68

2- بحارالانوار، ج 45، ص 359

3- قلائد النحور، ج ربیع الثانی، ص 168

4- جهت تفصیل و اصل ماجرا، ر. ک . به کتاب های «روضه الصفا»، «ناسخ التواریخ»، و «قلائد النحور»، ج ربیع الثانی .

5- قلائد النحور، ج ربیع الثانی، ص 191

تهیه و تنظیم ... منیژه شهرابی