پیشگفتار

در طول تاریخ مرزها و سرزمین ها و شهرهای مرزی همیشه دستخوش حوادث گشته و موجب تنش و کشمکش بین مردم شهرهای مرزی و سپاهیانِ پادشاهان جاه طلب قرار گرفته است . از این رو مردم مرزنشین زندگی سراسر اضطراب و دلهره آوری داشته اند .

البته در عصر جدید این نگرانی ها تا حدودی کاهش یافته، یکی به دلیل تشکیل ارتش منسجم در هر کشوری و دیگر به دلیل پیشرفت سلاح های جنگی که گاهی حتی کشور متجاوز به جای یورش از طریق مرزهای زمینی ، از طریق مرزهای هوایی به کشور مورد نظر           دست درازی می کند و به وسیله هواپیماهای جنگی آنجا را بمباران می کند و حتی کشور مهاجم به کشورهای غیرهمجوار خود از این طریق می توانند حمله بکند، امّا در گذشته مردم مرزنشین کشورها، سپربلای شاهان و دیگر هموطنان خود قرار گرفته اند و زندگی پُر از فراز و نشیب و حادثه جویی داشته اند .

لحظات تلخ تاریخی ایران

درساعات 30 : 13 روز31 شهریور59، رئیس جمهوری وقت دولت بعثی عراق، صدام حسین، به بهانه اختلافات مرزی که آن را دلیل اصلی وقوع جنگ می دانست مرزهای هوایی، دریایی و زمینی جمهوری اسلامی ایران را مورد هجوم قرار داد . این جنگ در حالی شروع شد که مردم ایران در حال برنامه ریزی برای ترمیم خرابی های به جا مانده از رژیم پهلوی بودند تا در سایه آرامش به دست آمده، کشور را بازسازی نمایند، و اصولاً انتظار جنگ را نداشتند و نیروها از آمادگی چندانی برای رویارویی در یک نبرد برخوردار نبودند . نظامیان بعثی عراق از این مسئله استفاده کرده و در ماه های اول جنگ، برخی از شهرهای غربی و جنوب کشور را اشغال کردند . صدام در نطقی با تأکید بر مالکیت مطلق عراق بر اروند رود و ادعای تعلق جزایر ایرانی به اعراب، شروع رسمی جنگ را اعلام کرد.

جمهوری اسلامی ایران در طول19 ماه، قبل از وقوع جنگ تحمیلی با فشارهای بیرونی متعددی مواجه بود؛ جنگ روانی، سیاسی و تبلیغاتی گسترده، محاصره اقتصادی، تهدیدات نظامی و جلوه دادن ماهیت جمهوری اسلامی آن گونه که خود می خواستند و دامن زدن به تروریسم که نا امنی داخلی را به دنبال داشت . هدف شان بدبین ساختن افکار عمومی جهان نسبت به انقلاب اسلامی، جلوگیری از شناسایی سیاسی، و مهمتر از همه آماده نمودن افکار عمومی برای شروع جنگ بود . آنها در پس این تفکرات خشن، هدف بزرگتری داشتند و آن جلوگیری از صدور انقلاب به اقصی نقاط شیفته انقلاب اسلامی بود که نگذارند نهضت امام خمینی (قدس سره) به عامل مهمی در تعیین نظم جهانی شود.

صدام در واقع فریب توطئه خارجی را خورد و همین باعث انتخاب عراق برای اجرای توطئه بود. نکته دیگر، نفوذ پُر قدرت انقلاب اسلامی در بین شیعیان عراق بود که صدام بیش از هر چیز دیگر از این موضوع هراس داشت و همین باعث شد تا شخص صدام پرچم تجاوز علیه ایران را بر دوش بگیرد تا در نابودی جمهوری اسلامی ایران پیشقدم باشد و خود را رهبر جهان عرب بداند، که البته گذشت زمان مشخص کرد همه دشمنان در تحلیل و واقعیت ها اشتباه کرده بودند . مجموعه این عوامل و مسائل، آمریکا و هم پیمانان شان را به چالشی عظیم با جامعه ایران کشاند، که بعد از سال ها هنوز ادامه دارد و به حول و قوه الهی به هیچ نتیجه ای نرسیده و نخواهند رسید؛ امّا آنچه که آمریکا از آن هراس داشت اتفاق افتاد و آن بَرگرفتن غبار از چهره اسلام و خارج ساختن آن از گوشه عبادتگاه ها و به صحنه آوردن جوامع بشری بود، که نمونه های آن را امروزه در بیداری سرزمین های اسلامی و مردم مسلمان کشورهای «مصر»، «لیبی»، «فلسطین»، «یمن» و «بحرین» می توان دید .

تمدن بین النهرین

به گواه تاریخ نخستین تمدن بشر در کنار دو رود دجله و فرات که اصطلاحاً به آن            «بین النهرین» به وجود آمده است . سرزمین بین النهرین که در عصر کنونی جزء خاک کشور عراق می باشد، به دلایل مختلف که مهمترین آنها منابع آبی عظیم و وجود خاک حاصلخیز برای کشاورزی، همیشه در طول تاریخ میدان کارزار اقوام و ملل مختلف بوده است .

به روایت مستند تاریخ، بین النهرین اغلب جزء قلمرو شاهان و امپراطورانی آریایی و ایرانی بوده است . از زمان ایلامی ها، مادها، هخامنشیان، اشکانیان، و ساسانیان تا سرفصل  ظهور اسلام و فتح سرزمین شرق و غرب زمین به منظور گسترش دین مبین اسلام (حدود سال های 12 23 هجری قمری)، (فتح بابل به دست کوروش هخامنشی، سرسلسلهْ هخامنشیان، 529 ق.م.) بیش از نُه قرن جزء خاک ایران بود و پایتخت شاهان ایران، مانند تیسفون (مدائن) در آن قرار داشت .

پس از سقوط حکومت ساسانیان، منطقه بین النهرین بطور رسمی جزء قلمرو اسلام قرار می گیرد و «بغداد»، به معنی دادهْ خدا (خداداد) که دهی از دهات تیسفون بود در سال 164 ه . ق . مرکز خلافت قرار می گیرد و پس از حمله مغول و انقراض سلسله عباسی، «بغداد» و سرزمین بین النهرین دوران طلایی خود را به سَر بُرد و دچار سیرقهقرایی گردید و در چهار قرن اخیر، «بین النهرین» مورد منازعه ایران و عثمانی بود، ولی بطور عمده، بخشی از متصرفات عثمانی را تشکیل می داد و فاقد استقلال بود .

پس از شکست امپراطوری عثمانی در جنگ جهانی اوّل، دولت انگلستان در 10 اوت 1920 میلادی، کشوری به نام عراق به وجود آورد که تا سال 1932 تحت قیمومیت انگلستان قرار داشت و از آن تاریخ به بعد استقلال خود را به دست آورد .

ادامه دارد ... منیژه شهرابی