شاعر : ناشناس

بی تو بر سفره ی نوروزی ما سینی نیست

سنبل و سوسن و سیستبر و نسرینی نیست

در کفِ لاله به جزء ساغر حسرت نبود

بَر لبِ غنچه به جزء خنده ی خونینی نیست

مرغ دل می پَرَد از سینه به صحرای نیاز

تا شود صید ره، افسوس که شاهینی نیست

خواب و چشمانِ به درمانده، محالست محال

سر سودا زده را حاجت بالینی نیست

کهنه کاری است فلک ، ما همه طفلان رهیم

بیدقی چند چه رانیم، چو فرزینی نیست

چشم امید چه داریم بر این حاصل عمر

زآن که درخرمن آن خوشه ی پروینی نیست

نای مرغان سحر از چه سبب بشکستند

که به دنبال دعا، ناله ی آمینی نیست

از شبیخونِ غمت بر دلِ ما روشن گشت

کَز خرد تا به جنون فاصله ی چندینی نیست

گفتم آیینه دل سنگ جدایی بشکست

گفت خاموش که این رسم نوآیینی نیست

آتش هجر تو با اشک روان بنشانیم

سوزِ دل را به جزء این مایه ی تسکینی نیست