بهاریه از : مصلح الدین سعدی شیرازی

برخیز که می رود زمستان

بگشای در سرای بستان

نارنج و بنفشه بَر طَبَق نِه

منقل بگذار در شبستان

وین پرده بگوی تا به یک بار

زحمت ببرد زِ پیش ایوان

برخیز که باد صبح نوروز

در باغچه می کند گل افشان

خاموشیِ بلبلان مشتاق

در موسم گل ندارد امکان

آوازِ دُهُل نهان نماند

در زیرِ گلیم و عشق پنهان

بوی گل بامداد نوروز

و آواز خوش هزاردستان

بس جامه فروختست و دستار

بس خانه که سوختست و دکان

ما را سرِ دوست بَر کنارست

آنک سرِ دشمنان و سندان

چشمی که به دوست برکند دوست

بر هم ننهد زِ تیرباران

«سعدی» چو به میوه می رسد دست

سهلست جفای بوستانبان