بسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ 

«أَمَّنْ هُوَ قَنِتٌ ءَانَاءَ الَّیْلِ ساجِداً وَ قَائماً یحْذَرُ الاَخِرَةَ وَ یَرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّهِ قُلْ هَلْ یَستَوِى الَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَ الَّذِینَ لایَعْلَمُونَ إِنَّمَا یَتَذَکَّرُ أُولُوا الأَلْبَبِ»

«آیا کَسى که در اوقات شب در حال سجده و ایستاده به عبادت مشغول است و از آخرت مى‏ ترسد و امیدوار رحمت پروردگار خویش است، مانند از خدا بى ‏خبران است ؟ بگو آیا آنها که مى‏ دانند و آنها که نمى ‏دانند، یکسانند ؟ هرگز، ولى تنها کَسانى متذکر مى ‏شوند که داراى خرد (عقل) باشند .»

قرآن کریم / سوره زُمر / آیه 9

بی فایده بودن قرآنِ بی ولایت !

شبی حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)، در کوچه های شهرِ «کوفه» قدم می زد، در حالی که «کمیل بن زیاد»، نیز ایشان را همراهی می کرد .

مدّتی گذشت، ناگاه، صوت دلنشین قرآنی، از یکی از خانه ها به گوش رسید که «کمیل بن زیاد» را شگفت زده ساخت .

صدایی که با صوتی حُزن انگیز قرآن می خواند :

«أَمَّنْ هُوَ قَنِتٌ ءَانَاءَ الَّیْلِ ساجِداً وَ قَائماً ...»

«آیا آن ها با ارزش می باشند، یا آنان که شب را به عبادت می گذرانند ؟» (1)

حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)، که متوجه ی شگفت زدگی «کمیل بن زیاد» شده بود، فرمود : آیا صدای قرآن خواندنِ این مَرد، تو را به تعجب واداشته است ؟، در حالی که این مَرد به زود وارد جهنّم می شود !!!

«کمیل بن زیاد»، از شنیدنِ سخنان حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)، بیشتر شگفت زده شد، و نمی دانست آن شخص کیست ؟

[او، یکی از منحرفان «خوارج» بود که عقیده ی سالمی نداشت، و «امامِ زمانِ» خود را به درستی نمی شناخت و طعمه ی سیاستمداران «نهروان» شده بود .]

پس از رُخداد «جنگ نهروان»، در حالی که حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)، به جنازه ای اشاره می کرد، به «کمیل بن زیاد» فرمود : این جنازه ی همان شخصی است که آن شب، آیه «أَمَّنْ هُوَ قَنِتٌ ءَانَاءَ الَّیْلِ ساجِداً وَ قَائماً ...» را می خواند (2) !

پی نویس

1- قرآن کریم / سوره مبارکه ی زُمر، آیات 1 الی 9

2- کتاب «سفینه البحار»، ج 2، ص 497

منبع : امام علی علیه السلام و مسائل سیاسی، محمّد دشتی، ج 9

تهیه و تنظیم ... منیژه شهرابی