ولادت با سعادت حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام)

در روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت، و در «مدینه النبی، حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام)، دوّمین فرزند حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) و حضرت فاطمه زهراء (سلام الله علیها) به دنیا آمد و دنیا را به نورِ خود منّور فرمود (1) .

هنگامی که خبرِ ولادت آن حضرت، به حضرت محمّد مصطفی رسول الله (صلّی الله علیه و آله و سلّم) رسید، آن حضرت به خانه ی حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) آمدند، و به «اسماء بنت عمیس» فرمودند تا مولود را بیاورند . «اسماء بنت عمیس»، آن مولود مکرم را در پارچه ای سفید پیچیده و به خدمت حضرت محمّد مصطفی رسول الله (صلّی الله علیه و آله و سلّم) آورد . آن حضرت در گوش راست مولود گرامی، «اذان» و در گوش چپ ایشان «اقامه» فرمودند (2) و نام «حسین» که حضرت جبرئیل امین (علیه السلام) از طرف خداوند به آن حضرت ابلاغ نمود، بر مولود عزیز گذاشتند (3) .

حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام)، حدود شش سال و چند ماه سن داشت که جدّ گرامی خود، حضرت محمّد مصطفی رسول الله (صلّی الله علیه و آله و سلّم) را از دست داد، و چندی بعد از آن، به سوگ مادر گرامیش، حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) نشست، و مدّت سی سال در کنار پدر بزرگوار خود، حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) زندگی کرد، و در جنگ های «جمل»، «صفین» و «نهروان» شرکت داشت (4) .

حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام)، در دوران غاصبانه ی «عمر خطاب»، در سن ده سالگی، وارد مسجد النبی (ص) شد و خلیفه ی ناحقِ دوّم را بَر منبرِ حضرت محمّد رسول الله (صلّی الله علیه و آله و سلّم) مشاهد که سخن می گفت . در این هنگام، اباعبدالله الحسین (علیه السلام)، از منبر بالا رفت و خطاب به «عمر» فریاد زد : «از منبرِ پدرم فرود آی !» (5) .

منابع

1- اعلام الوری، ج 1، ص 420 / مسارالشیعه، ص 37 / مصباح المتهجد، ص 758 / مصباح کفعمی، ج 2، ص 598 / فیض العلام، ص 337 / زاد المعاد، 56 / بحارالانوار، ج 44، ص 101 الی 102، ج 94، ص 80، ج 98، ص 347 / کشف الغمه، ج 2، ص 3

2- امالی شیخ طوسی، ج 1، ص 377

3- معانی الاخبار، ص 57

4- الاصابه، ج 1، ص 333

5- الاصابه، ج 1، ص 333 / تذکره الخواص ابن جوزی، ص 234

تهیه و تنظیم : منیژه شهرابی