شکایت امام سجاد (علیه السلام) از «نفس اَمّاره»

فرازی از مناجات حضرت امام زین العابدین (علیه السلام)

     «إلهی،  إلیکَ أشکو نَفساً بالسُّوءِ أمّارَةً، وإلَى  الخَطیئةِ مُبادِرَةً، وبمَعاصیکَ مُولَعَةً،  ... کثیرَةَ العِلَلِ، طَویلَةَ الأمَلِ، إن مَسَّهاالشَّرُّ تَجزَعْ، وإن مَسَّها الخَیرُ تَمنَعْ،مَیّالَةً إلَى اللَّعبِ واللَّهوِ، مَملُوّةًبالغَفلَةِ والسَّهوِ، تُسرِعُ بی إلَى الحَوبَةِ،وتُسَوِّفُنی بالتَّوبَةِ»

«خدای من، من به تو شکایت می کنم از نَفسی که همواره به بَدی فرمان می دهد و به سوی گناه می شتابد و به معاصیِ تو (گناهان) حریص است ... پُر عذر و بهانه است و آرزوی دراز دارد، اگر به او گزندی رسد، بیتابی می کند و اگر خیر و برکتی رسدش، بخل می ورزد . شیفته ی بازی و سرگرمی است، لبریز از غفلت و بی خبری است . مرا به سوی گناه می شتاباند و در کارِ توبه، امروز و فردا می کند .»

حضرت امام سجّاد (علیه السلام)، به درگاه خداوند، از «نفس امّاره» شکایت می کند و در اصل از آن به خداوند عزّ و جلّ پناه می برد ... آنگاه ما اینگونه غافل ... اسیرِ دنیا ... منیژه شهرابی