در روز اوّل محرّم الحرام، «ریّان بن شبیب»، خدمت حضرت امام علی بن موسی الرضا (ع) رسید . حضرت به او فرمودند : ای پسر شبیب ! مردم عرب در زمان جاهلیت جنگ را در ایّام محرّم، حرام می دانستند؛ ولی این اُمت احترام این ماه را از بین بُردند و حرمت حضرت محمّد رسول الله (ص) را رعایت نکردند . در این ماه، خونِ ما را حلال دانستند، و هَتک حُرمت ما را کردند وفرزندان و زنان ما را اسیر نمودند، و سراپرد? ما را آتش زدند و اموال ما را غارت کردند و رعایت احترام حضرت محمّد رسول الله (ص) را دربار? ما ننمودند .

همانا روز شهادت حضرت امام حسین (ع)، پلک چشمان ما را مجروح کرد و اشک های ما را روان ساخت و دل ما را سو زاند؛ و عزیز ما را در زمین کربلا ذلیل کرد و نزد ما محنت و بلاء را تا روز جزا به ارث گذارد . پس گریه کنندگان باید بر حضرت امام حسین (ع) بگریند، زیرا که گریه بر او گناهان بزرگ را از بین می بَرد .

ای پسر شبیب ! اگر خواستی بر چیزی گریه کنی، بر حضرت امام حسین بن علی (ع) گریه کن، چه اینکه آن حضرت را کُشتند، چنانکه گوسفند را می کُشند، و با آن حضرت، 18 نفر از اهل بیت او کُشته شدند که روی زمین شبیه و نظیری نداشتند . آسمان های هفتگانه و زمین ها در شهادت آن حضرت گریستند، چهار هزار ملک روز عاشورا برای نصرت آن حضرت آمده بودند و دیدند حضرت شهید شده اند، لذا پریشان و غبار آلود به مجاورت آن قبر مطهر مأمور شدند، تا حضرت قائم (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) ظهور کنند و از یاران او باشند و شعارشان «یالثارت الحسین» است .

ای پسر شبیب ! اگر دوست داری که با ما در درجات عالی بهشت باشی، محزون باش برای حزن ما و شاد باش در شادی ما؛ و بر تو باد ولایت ما که اگر کسی سنگی را دوست داشته باشد، خداوند متعال او را با همان سنگ محشور می کند ... (1)

1- بحار الانوار، ج98، ص102؛ ج14، ص164 / امالی صدوق، ص111 / اقبال، ص544 / عیون اخبار الرضا (ع)، ج1، ص233

منیژه شهرابی